Milli maçlar ve unutulan İzmir’in milli uğuru
Alsancak Stadı’nda 1968 yılında başlayan İzmir’in ulusal maç serüveni 1971’de Akdeniz Oyunları için Atatürk Stadı’nın inşa edilmesiyle apayrı bir boyuta evrilmiş ve A Ulusal Kadro’nun “uğurlu stadı” o periyot 70 bin seyirci kapasitesine sahip Atatürk Stadı olmuştu. Avrupa futbolunun devlerine harikulade bir takviyeyle sahayı dar ettiğimiz devirlerdi, A Ulusal Kadro’nun İzmir maçları…
Bizim neslin belleklerinde biriken bir çok anı var, İzmir’deki ulusal maçlarda… Bu anıların aktörlerinin bir birden fazla da bizi artık bulutlardan izliyor.
Şimdiki üzere Avrupa’da futbolcularımızın “fink attığı” devirler değildi o yıllar. Avrupa’nın devleri ile gerek fizik kapasite, çalışma teknikleri, teknik taktik, tesis… Daha ne derseniz deyin, ortamızda uçurumlar vardı. Mağlubiyetler 8 gollü utanç tablolarına dönüşebiliyordu. Berabere kalmak, hatta az farkla yenilmek bile bazan büyük muvaffakiyet sayılıyordu.
Ama Ulusal futbolun heyecanı İzmir’in Ulusal Kadro’ya sahip çıkışı, renk ve kişi ayrımı gözetmeksizin tek yürek, yek beden, tek ses olması bir diğerdi. Ulusal Kadro’nun uğurlu stadı, artık (ışıklarda uyusun Tuğrul Koparan’ın deyişiyle) “gargaların tünediği” İzmir Atatürk Olimpiyat Stadı idi.
POLONYA ZAFERİ
Cemil Turan’ın golüyle periyodun yenilmez armadası Polonya’yı tek golle yenişimiz, İzmir’in uğurlu maçları ortasında farklı bir yere sahiptir. Polonya devrin efsane ekiplerinden biriydi. Bundan üç yıl evvel, 24 Nisan 1968’de kalemizde Ali Artuner olduğu halde Polonya’nın Chorzow kentindeki özel maçta bizi 8-0 yenmişler, bu skor o güne dek A Ulusal Takımımız’ın aldığı en farklı hezimet olmuştu. Hele bir Lubanski’leri vardı ki, tut tutabilirsen… Ulusal kadromuzun da belalısı. A Ulusal kadromuza 5 maçta 8 gol atan Polonyalı forvet, A Ulusal Kadro’nun tarihinde en çok gol yediği futbolcudur. Bu maçta da tarihi hezimetimize de 3 golle katkıda (!) bulunmuştu. Polonya’nın bu kuşağı 1972’de Münih’te Olimpiyat Şampiyonu olmasının yanısıra 1974 FIFA Dünya Kupası’nda da Brezilya’yı yenip üçüncü olacaktı. Lubanski’nin sakatlığı nedeniyle forma giyemediği tertipte Lato gol krallığı tacını takacaktı. Yeniden Lubanski’ye bir parantez daha açmak gerekirse Polonya Ulusal Ekibi’nin en golcü futbolcusudur (75 maç 48 gol), Ta ki Lewandowski (133 maç 77 gol) maç sahneye çıkıncaya dek.
İşte daha 15 gün evvel 22 Eylül’de 1972 Avrupa Şampiyonası küme eleme maçında Wisla’da 3’ü tekrar Lubanski’den gelen, 5 golü kalemize bırakan Polonya’ya karşı intikamdan öte “namusu kurtarma” misyonu tekrar İzmir’de ifa edildi.
Tarih: 5 Aralık 1971… 1972 Avrupa Şampiyonası küme eleme maçının rövanşı… Telaşlar var; “Yine 8 yer miyiz? Yoksa 5 mi?” Hezimete çoktan razıyız, kâfi ki yeni bir hezimet yaşanmasın… Teknik yöneticimiz Nicolae Petrescu… Kalemizde Yasin Özdenak (Galatasaray) var. Avrupa futbolunu silkeleyen bu zaferde İki İzmirli’nin de ismi var. Altay’ın efsane kaptanlarından Ayfer Elmastaşoğlu ve “efsane takımdan bayrağı devralan, ekibin kaptanlarından kıymetli savunmacılardan Göztepe’den Özer Yurteri… Dahası; Seçkin Konca (Eskişehirspor), Vedat Okyar (Beşiktaş), Zekeriya Alp (Beşiktaş), Muzaffer Sipahi (Galatasaray), Ekrem Günalp (Galatasaray), Metin Kurt (Galatasaray), Mehmet Oğuz (Galatasaray), Cemil Turan (İstanbulspor)… Dikkat! Cemil Turan şimdi İstanbulspor’da…
Polonya takımı ise, kalede Szeja, Szymawski, Ostalinski, 1.95’lik dev stoper Gorgon, Musail, Blaut, yeniden bir Polonya efsanesi, Dünya kupalarının yıldızı Deyna, Szoltsyk, Dünya Kupası Gol Hükümdarı Lato, Marks ve sonra Olimpiyat Şampiyonu takımda da yer alacak forvet Gadocha..
İlk yarıyı bu dev takım karşısında gol yemeden kapamayı başaran Millilerimiz, golcümüz Cemil Turan ayağından 52. dakikada galibiyet golünü bulmuş ve 90 dakika sonunda skoru koruyarak, İzmir’den bir defa daha başkaldırmıştı, Avrupa devleriyle baş etmeye soyunmuş aslan yüreklilerimiz…
BOŞA GİDEN ZAFER, BULGARİSTAN MAÇI
Ya Mehmet Oğuz’un olağanüstü oyunu ve Cemil Turan’ın sınır trick’i i ile Balkan Kupası’nda, Avrupa’nın en güçlü ekiplerinden Bulgaristan’ı 5-2’lik inanılmaz skorla geçimize ne dersiniz. Işıklarda uyusun Coşkun Özarı A Ulusal Kadro’nun makus talihini değiştirmek için, inançlı öğrencileri ile yola çıkarken, ardında İzmir’i bulmuştu.
Nicolaos Zlatanos’un yönettiği yeni bir tarih yazacağımız müsabakada Türkiye; Yasin Özdenak (Galatasaray), Mehmet Aktan (MKE Ankaragücü), Özer Yurteri (Göztepe) İsmail Arca (Eskişehirspor), Zekeriya Alp (Beşiktaş), Bülent Ünder (Galatasaray), Ziya Şengül (Fenerbahçe), Zafer Göncüler (MKE Ankaragücü) (Köksal Mesçi (MKE Ankaragücü)), Metin Kurt (Galatasaray), Mehmet Oğuz (Galatasaray), Cemil Turan (Fenerbahçe)’dan oluşan takımıyla Teknik Yönetici: Coşkun Özarı ile Atatürk Stadı’nın çimleri üzerinde, İzmir seyircisi önündeydi.
Bulgaristan ise; Umyancho Goranov, Aleksandr Shalamanov, Pavel Panov, Atanas Aleksandrov, İ. Chalev (Tsonyo Vasilev), Dimitar Dimitrov, V. Evgeniev, Jivko Jelev, Kiril Milanov, Bogomil Simov (Voyn Voynov), Iordan Stoikov (Stoikov ki; Lokomotiv Sofya’da 1970-83 yılları ortasında 336 maçta forma giyerek rekor kırmış bir Bulgar efsanesidir.)
Karşılaşmaya İzmir seyircisinin dayanağıyla süratli başlayan grubumuz daha 5 dakikada Mehmet Oğuz ile öne geçmişti. Birinci yarı boyunca üstünlüğünü koruyan ay-yıldızlılar 40. dakikada Panov’un gölüne pürüz olamayınca devre 1-1 kapandı. İkinci yarı başlar başlamaz Cemil Turan sahneye çıktı. 47. dakikada takımımızı tekrar galibiyete yükseltti. Akabinde ülkemizin en yeterli sol açıkları ortasında yer alan insanlığıyla da Türk futbol tarihine iz bırakan Metin Kurt durumu 3-1 yaptı. Dakikalar 49’u gösteriyordu. Daha ikinci yarı başlayalı 4 dakika olmuştu. Bulgarlar şaşkındı, “Bu statta büyü mü var, nedir?” Milanov 56. dakikada farkı teğe indirse de takımımızı ve golcüsü Güzel’i zaptetmek güçtü. Bulgarlara cevap 10 dakika sonra 66’da geldi. Bitime 4 dakika kala Cemil Turan kendisinin üçüncü grubunun 5. golünü atarak Bulgarlar’ın fişini çekiyordu. Ne acıdır ki bu tarihi zafer bir işe yaramamıştı. Millilerimiz rövanş maçında Bulgaristan’a 5-1 yenilince bir gol farkla kupaya veda etmişti.
İRLANDA MAÇI VE 90 BİN SEYİRCİ
İrlanda ile 1-1 berabere kaldığımız maçta ise merdiven boşlukları da dolmuş taşmış ve en az 80 bin, bir rivayete nazaran de 90 bin kişi görmüştü emektar stat. Hani derler ya; “İğne atsan yere düşmez” diye o benzetmenin Halkapınar’da beden bulmuş haliydi, Atatürk Stadı’nın tribünleri. Bayrağını, atkısını, borazanını kapan stada koşmuştu. Bir taraftarımız ise “ay-yıldız” halinde tahta bir altlığın üzerine 10-15 tane kamyon kornasını dizmiş ve yanında getirdiği aküye bağlayarak çalıştırdığı düzenekle stadı inletmekteydi.
Işıklarda uyusun Altınordu Amigosu Yaşar Tunçses (Sarı Yaşar) sahanın ortasına gelip o harikulade koroyu yönetmişti. Halit Kıvanç anılarında; evvel yayın yapılmayacağı belirtilen maçın naklen yayınlanacağı son anda duyurulunca, içerdeki mahşeri kalabalık yüzünden maça giremeyenlerin birden koşmaya başladığını belirtmişti.
Stattaki imaj karşısında şaşkına dönen İrlanda’nın kendi kalesine gol atması da duayenimiz Halit ağabeyin enteresan notlarından biri olarak anılarında, bizim de genç belleklerimizde yer alır.
GECE YARISI BİLET KUYRUĞU
Avusturya maçı ise mukadderat maçımızdı. Yıllardır kurduğumuz bir düşü gerçekleştirmeye, Arjantin’e Dünya Kupası finallerine gitmeye bir adım, bir galibiyet kalmıştı. Tarihler 30 Ekim 1977’yi gösteriyordu. Doğaldır ki o vakit biletix yoktu. 70 bin şanslı şahıstan biri olmak için bilet gişelerinin önünde bir gece öncesinden sabahlanmış, geceleyin o yıllarda Halkapınar’da konuşlanan zerzevat halinden getirilen kasalarla ateşler yakılmış, turşucu, simitçi, kokoreççi, çaycılar tüm gece mesai yapmış, bilet alabilenler kendilerini dünyanın en şanslı bireylerinden saymıştı.
1977 yılında Avusturya ile İzmir Atatürk Stadı’nda yapılan Dünya Kupası eleme maçına çıkan A Ulusal Takım’ın aday takımını gösteren Mesut Yavuz imzalı karikatür.
Soldan sağa: Ayaktakiler 1.sıra: Mustafa Denizli (Altay), Ali Kemal Denizci (Trabzonspor), Sedat Özden (Bursaspor), Sinan Bür (Bursaspor), Gökmen Özdenak (Galatasaray), Erdoğan Arıca (Galatasaray), Erol Togay (Altay), Müjdat Karanfilci (Mersin Antrenman Yurdu).
Ayaktakiler 2.sıra: Rasim Erten (Zonguldakspor), Volkan Yayın (Zonguldakspor), Teknik Yönetici Metin Türel, Cemil Turan (Fenerbahçe), Cem Pamiroğlu (Fenerbahçe), Fatih Terim (Galatasaray), Antrenör Candan Tarhan, Güngör Tekin (Galatasaray).
Oturanlar: Cüneyt Tanman (Galatasaray), Turgay Semercioğlu (Trabzonspor), Eser Özaltındere (Adana Demirspor), İsa Ertürk (Adanaspor), Necati Özçağlayan (Trabzonspor), Engin Verel (Fenerbahçe).
Biletler karaborsada dayanılmaz sayılara satılıyordu. 75 TL’lik açık tribün bileti 2 bin – 3 bin liraya alıcı buluyordu. Maç için ta Güneydoğu’dan gelen biri de 5 bilete gözlerimizin önünde o devrin tanınan aracı “Hacı Murat” ın anahtarını bırakmıştı. Fotoğraf yapma yeteneği olağanüstü olan bir arkadaşımız ise sabaha kadar uğraşmış ve sulu boya ile üzerlerinde Türkiye ve İrlanda’nın armaları bulunan gri tabanlı biletin teğe bir birebiri yaparak memnun azınlığın ortasına karışmıştı.
Maça girebilmek hiç bir şeye değişilmeyecek fevkalade bir mutluluktu. İçeride futbol karnavalı vardı. Stadın içinde, Ege Ordu Bandosu ise tüm ciddiyetini bir kenara bırakıp, tribünleri tek tek dolaşarak “Fincanı Taştan Oyarlar” çalıyordu.
Türkiye’de birinci defa Atatürk Stadı’nda alüminyum direkler kullanılmış, üstelik Avusturya’dan gelmişti. Yeniden ışıklarda uyusun Erol Togay’ın baş şutu üst direkten dönünce, Prohaska’nın golüne boyun eğip, hayalleri bir öbür bahara ertelemek zorunda kalmıştık. Bize de direğin o kısmını “kazımak” düşmüştü.
Mustafa Denizli’nin tarihimizin en ağır mağlubiyetlerini tattıran İngiltere’ye meydan okuması da İzmir’deydi. İngiltere bizi iki sefer tarihimizin en farklı skorlarıyla 8-0 yenmiş bir grup.
İNGİLİZLERE “DUR” DEDİK
14 Kasım 1984’de İstanbul’da Dünya Kupası Eleme Grubu’nda Adalılar’a 8-0 yenilen Türkiye, 16 Ekim 1985’te Londra’da da 5-0’lık bir mağlubiyet alırken, 29 Nisan 1987’de iki grup bu sefer Avrupa Şampiyonası Eleme Grubu’nda İzmir’de karşı karşıya gelmişti.
Mustafa Denizli inançlıydı, meydan okuyordu İngiltere’ye… “Maç % 51 bizde” derken, herkes bir garip bakmıştı, genç ve idealist teknik adama…
“Fatih Uraz, Semih Yuvakuran, Ali Çoban, Erhan Önal, İsmail Demiriz – İstek Çalımbay, Savaş Demiral, Uğur Tütüneker, İskender Günen, (İlyas Tüfekçi), Hasan Vezir (Feyyaz Uçar), Erdal Keser’den oluşan takım ile alana çıkıp, puanı sökmeyi başardı Mustafa Hoca…
Karşı tarafta Lineker, Robson, Barnes, Hateley üzere efsane futbolcular vardı.
İzmir’in iman gücü ile Erhan Önal- Ali Çoban ve Savaş – İstek tandemli savunma yüklü takım Semih – İsmail’in savunmadaki tatlı sert futbolu, Samsunporlu kaleci Fatih’in harikulade kurtarışları ile durdurmuştuk, mağrur İngilizler’i… Hatta Erdal Keser bir adım önde olsa, İngilizlere karşı tek golümüzü de atıp başka bir tarih daha yazacaktı.
İlk maçta İzmir’de o güne dek tarihinin tek beraberliği olan 0-0’lık sonucu alan (ikincisi lakin 2003’te Kadıköy’de Beckham’ın penaltı kaçırdığı maçta geldi) A Ulusallar, 14 Kasım 1987’de Londra’da ikinci 8-0’lık yenilgiyi yaşadı.
1 Mayıs 1991’de yeniden İzmir’de, tekrar Avrupa Şampiyonası Eleme Grubu’nda, bu defa 1-0 yenildi A Ulusal Grup. Lakin rakibine kök söktürdü. İki ülke Ulusal maçları tarihinde tek golümüzü 2-1 yenildiğimiz özel maçta, 22 Mayıs 2016’da, Hakan Çalhanoğlu kaydetti. Fakat bu gerçek değişmeyecekti, İngiltere’ye birinci defa “dur” dediğimiz yer tekrar İzmir’di.
İZMİR ULUSAL GRUP’YA KEFİL… ÇEKYA MAÇI…
Milli Kadro’nun İsviçre maçı sonrası yaşanan olayların akabinde aldığı 6 maçlık seyircisiz oynama cezasını affetirme, UEFA nezdindeki berbat imajı silip, bir “futbol ülkesi” olduğumuzu kanıtlama maçı da, yeniden tıklım tıklım dolan Atatürk’te oynanan 1 Mart 2006’daki 2-2’lik Çekya özel maçıydı. Maçın değeri çok büyüktü. İstanbul’da yaşanan “İsviçre” rezaletinin akabinde Ay-yıldızlı grubumuzun UEFA’ya “Türkiye maçlarında olay çıkmaz” bildirisini vereceğimiz tarihi bir sınavdı. Sınavı da alandaki onbirimiz değil, İzmir tribünleri verecekti. İstanbul’da ezeli rekabetin suyu çıkmış, millet Ulusal maçta bile rakip oyunculara küfür ediyordu. İşte bu ahval ve şerait içinde unutulan İzmir akla geldi, birden teğe… O denli ya 12 Eylül’ün hudutları kemal teli üzere gerdiği kabus ortamında 80 bin kişinin tarihi derbiden sonra kimsenin burnu kanamadan meskenlerine dağıldığı İzmir’de nasıl olsa olay çıkmazdı.
Biletler sudan ucuzdu. Gişelerde kale ardı 2, açık 5, kapalı 10 YTL’den satılıyordu ve çabucak kapışılmış maç “sold out” kapalı gişeye dönmüştü. Dışarıda kalanların sayısı bilet bulabilen şanslılardan daha fazlaydı. İzdihamdan kapılar maçın başlamasına bir saat kala kapanmıştı. Üniversiad nedeniyle koltuklu kapasitesi 52 bin 500’e düşürülen Atatürk’te televizyon yayınında 58 bin seyirci olduğu anons edilmiş, lakin kapıları zorlayan futbolseverlerin bu isteği geri çevrilmemiş ve insan seli stada akmıştı, Atatürk bir defa daha ulusal heyecanla full çekmişti. O denli ki UEFA gözlemcilerinin şaşkın bakışları ortasında, tahminen de içlerinden “bunlar yürek yemiş” dedikleri sırada (polis okulu mu, askeri öğrenci mi artık net hatırlayamıyorum) üniformalı öğrenciler tribünlerin altındaki boşluğa saha içine alınmıştı. Alanda en az 80 bin kişi vardı.
Çekler Dünya Kupası’na katılacakları için bu maçı kıymetli bir prova olarak görüyorlardı. Atatürk’e adeta yıldız yağmıştı, o akşam…
Kalede Peter Cech, savunmada Jankulovski, Ujfalusi, orta alanda Polak, Poborsky, ilerde Milan Baros, Stajner, Rozenhal … Türkiye Ligi’nden Zelenka, Marek Heinz, Thomas Jun… Bizimkiler de aşağı kalmazdı hani;
Kalede Rüştü Reçber, Shaktar’dan Tolga Seyhan, Beşiktaş’tan Gökhan Zan, Kayserispor’dan Gökhan Ünal (Dk. 61 Halil Altıntop-Kaiserslautern), Hasan Şaş (Dk. 46 Orhan Ak), Mehmet Topuz (Kayseri), Hüseyin Çimşir (Trabzon) (Dk. 80 Ümit Karan), Uğur Boral (G.Birliği) (Dk. 46 Nuri Şahin – B.Dortmunt), Tuncay Ulu (Dk. 75 ibrahim akın), Necati Ateş, Ersen Martin (Dk. 46 Yıldıray Baştürk – Hertha Berlin)…
80. dakikada oyuna giren Ümit Karan oyuna girdikten 9 dakika sonra A Ulusal Ekip tarihinde Çekler’e attığımız ikinci golü bitime bir dakika kala filelere gönderiyordu. (Çekler’e karşı birinci golümüzü 1994’te Ertuğrul Sağlam kaydetmişti.) Tam 58 maç sonra yine ay-yıldızlı formaya kavuşan Ümit Karan, dünyanın en düzgün kalecisi olarak nitelenen periyodun flaş file bekçisi Peter Czceh’i ikinci defa mağlup etmeyi başarıyordu. Dakikalar 90+3’ü gösteriyordu. Karan “İzmir’in büyüsü” ile kendine talih vermeyenlere (hem G.Saray Teknik yöneticisi Gerets hem de Terim) adeta ileti yolluyordu. İzmir bu ölüyü diriltirdi.
Anılar… Anılar…
Hepsi geride kaldı.
İzmir vakitle, yeni statların yapılması, Türkiye’nin en büyük stadı olma özelliğini yitiren Atatürk’ün ihtiyaçlara cevap verememesi üzerine “uğurlu” mesken sahipliğini kaybetti. Yıllar sonra İzmirli’nin ulusal maç hasretini gderdiği müsabaka 11 Şubat 2009’da Gökhan Ünal’ın golüyle öne geçip 90+3’te Drogba’nın golüne mani olamadığımız 1-1 biten Fildişi Kıyıları özel maçıydı.
İstanbul maçlarında ay-yıldız yerine, kulüp rekabeti ön plana çıkınca da ulusal maçlar Antalya, Konya, Eskişehir üzere Anadolu topraklarına taşındı. İzmir ise statlarını yenileyemedi.
İzmir’de, neden sonra 30 yıla yakın bir ortanın akabinde, Türkiye’nin en hoş statlarından biri olan Gürsel Aksel’de birinci sefer bir resmi maç oynandı. A Ulusal Ekip 14 Haziran 2022’de UEFA Uluslar C Ligi 1. Küme’de Litvanya’yı 2-0 yenerken İzmir’in uğur melekleri bu kere Güzelyalı semalarında uçuyordu.
İzmir’in son ulusal maçı ise 44 yıl öncesinde, 24 Eylül 1980’de tekrar İzmir’de ağırladığımız İzlanda ile çok manalı bir günde oynandı. İzmir’in düşman işgalinden kurtuluşunun 102. yıl dönümünde ay yıldızlı kadromuz, Kerem Aktürkoğlu’nun çizgi tirick yaptığı gayrette Ada takımını 3-1’lik skorla eli boş gönderirken A Ulusal Ekip İzmir’de 37. defa futbolseverlerin huzuruna çıkmış oldu.
Bundan sonrası geçmişi anımsamak İzmir’de oynanan, o değişik atmosferde geçen maçlardaki anılarını tekrar yaşamak isteyen meraklısına…
İZMİR’DE OYNANAN ULUSAL MAÇLAR
13 Mart 1968 (Tunus: 0-0)
5 Aralık 1971 (Polonya: 1-0)
14 Şubat 1973 (Cezayir: 4-0)
18 Nisan 1973 (Bulgaristan: 5-2)
19 Kasım 1973 (İsviçre: 2-0)
20 Kasım 1974 (İrlanda Cumhuriyeti: 1-1)
1 Aralık 1974 (İsviçre: 2-1)
23 Kasım 1975 (Sovyetler Birliği: 1-0)
31 Ekim 1976 (Malta: 4-0)
30 Ekim 1977 (Avusturya: 0-1)
16 Kasım 1977 (D.Almanya:1-2)
18 Mart 1979 (Malta: 2-1)
1 Nisan 1979 (F.Almanya: 0-0)
21 Kasım 1979 (Galler: 1-0)
24 Eylül 1980 (İzlanda: 1-3)
1 Ekim 1980 (Libya: 1-2)
3 Ekim 1980 (S.Arabistan: 3-0)
5 Ekim 1980 (Malezya: 3-0)
7 Ekim 1981 (S.Birliği: 0-3)
27 Ekim 1982 (Arnavutluk: 1-0)
23 Nisan 1983 (F.Almanya: 0-3)
11 Eylül 1985 (K.İrlanda: 0-0)
13 Kasım 1985 (Romanya: 1-3)
12 Kasım 1986 (K.İrlanda: 0-0)
29 Nisan 1987 (İngiltere: 0-0)
27 Mayıs 1990 (İrlanda Cum: 0-0)
27 Şubat 1991 (Yugoslavya: 1-1)
1 Mayıs 1991 (İngiltere: 0-1)
31 Mart 1993 (İngiltere: 0-2)
15 Şubat 1995 (Romanya: 1-1)
14 Şubat 1996 (Beyaz Rusya: 3-2)
12 Şubat 2003 (Ukrayna: 0-0)
1 Mart 2006 (Çekya: 2-2)
11 Şubat 2009 (F.Sahilleri: 1-1)
14 Haziran 2022 (Litvanya: 2-0)
9 Eylül 2024 (İzlanda: 3-1)
20 Şubat 2025
Suavi Yardımoğlu
